Pedagogisk Grunnsyn

Denne veka har lært litt om pedagogiske grunnsyn. Eit viktig spørsmål var: kva meinar me eigentleg med pedagogisk grunnsyn? Me kom fram til at eit pedagogisk grunnsyn er ein slags filosofi, som ligg til grunn for korleis du tenkjer, og handlar ute i skulen. Det finnest mange ulike pedagogiske grunnsyn, og det er vanskelig å plassere seg sjølve innanfor eit av dei. Kva er eigentleg mitt pedagogiske grunnsyn per dags dato?

Me skiljar mellom eit tradisjonalistisk/kultursentrert syn, og eit progressivt/barnesentrert syn. Kort sagt kan me seie at skilnaden er at tradisjonalistane har fokuset retta mot faget, det læraren skal lære eleven, medan dei progressive har fokus på elevane. I det tradisjonalistiske synet er det læraren som er autoriteten, og undervisningsforma går ut på at han skal overføre/ ”fylle opp” elevane med kunnskap. Skulen sin oppgåve er å førebu elevane for samfunnet, og innhaldet er påverka av det samfunnet ønskjer. I det progressive synet, er læraren meir ein tilretteleiar, og vegvisar. Det er eleven som er i fokus, og elevaktivitet er viktig. Alternative læringsmetoder blir gjerne tatt i bruk, og eleven får vere med å bestemme meir.

Dette er berre to store grupperingar, og det finnest mange syn, innafor desse. Sjølv meinar eg at begge to har noko og komme med. Eg trur det er viktig å ha mest fokus retta mot eleven, og eleven sine behov. Likevel trur eg me også må ha fokus på faget, kva vil me elevane skal læra? Eg synest at eleven sjølv, skal få vere med å bestemme til ein viss grad, med at læraren framleis bør ha ein viss autoritet. Det tradisjonalistiske synet seier at læraren skal overføre kunnskapen til elevane, medan det progressive synet seier at eleven på mange måtar skal finne ut av ting, og lære sjølv. Eg trur ikkje den eine måten er betre enn den andre. Det vil nok være forskjell i frå elev til elev, på kva måte han/ho lærar best. Eg trur det er viktig å ha med begge deler, og heller prøve å variere mellom dei ulike undervisningsformene.

Det ligg mange psykologiske syn til grunn for dei pedagogiske syna. Psykoanalytiske syn, legg vekt på dette med minner ikkje må fortrengast, og at det du har opplevd i livet, er viktig for korleis du blir vidare. Behaviorismen legg vekt, på at me berre kan studere det me kan sjå, altså det ytre. Dei meinar at det er stimuliet du får, som avgjer kva resultatet blir, korleis du reagerer. Eit system med belønning og straff er veldig sentralt her. Eit anna syn er det humanistiske synet, som byggjer på rettferdighet, og på sjølvrealisering.

Eg meiar det er viktig å snakke om minner, opplevingar som har hendt med barna. Trur ikkje det er så sunt å fortrengje alt, fordi ein veit ikkje kva konsekvensar dette kan få seinare. Dette er jo eit veldig psykoanalytisk syn. Samstundes har eg også tru på straff og belønning, då dette er veldig effektivt, og skaper tydlege rammer rundt undervisninga. Å vite at ein blir belønna før god innsats, kan også verke motiverande. Dette viser til ein syn innanfor behaviorismen. I dagens samfunn, der presset er så stort om å vere ”perfekt”, trur eg det er ei viktig oppgåve for skulen å arbeide med sjølvtillit og sjølvrealisering. Dette kan minne om eit humanistisk syn.

Eg synest det er vanskeleg å plassere meg i ein spesiell retning, og per dags dato, har eg vell ein stor blanding av eit syn. Kanskje vil dette endre seg med tida? Kanskje kjem eg inn på ei meir einsidig veg? Kven veit?

Praksis

Då er det endeleg praksis neste veke. Det er noko eg har sett fram til heilt sidan me starta på studiet. Eg har både gleda og grua meg, men er nok mest spent. Det Blir spanande å sjå korleis læraryrket eigentleg er, og korleis skulen fungerer. Dette blir første gong eg får oppleva skulen frå læraren si side, og ikkje elevens. Det blir sikkert litt av ein omvelting for meg, sidan eg ikkje har nokon erfaring frå før. Då er det godt eg er her for å læra, og eg har nok av ting å læra.

I desse vekene me har gått på HSH no, har me lært mykje som skal førebu oss til praksis. Det blir interessant å sjå om eg kan finne, døme på teorien me har gått gjennom, ute i praksis. Ein ting er å lære noko i teorien, men det blir spanande og sjå om det verkeleg er sånn i praksis. Kanskje blir det også lettare å forstå teorien?

Eg gler meg vertfall mykje til praksisen, og trur den blir både lærerik, spanande, og motiverande.

Kvifor eg vil bli lærar

Ein kan kanskje gå så langt som til å seie, at læraryrket er eit av dei viktigaste i samfunnet. Som me har sett på i timane, har læraren mange roller, blant anna å forme (danne) elevane. Lærarane har ansvar både for personleg danning, og samfunnsmessig utdanning. Samtidig som dei har ansvar for danninga/ utdanninga av elevane, skal dei også vere ein omsorgsperson, og ein rollemodell.

Dette er eit stort ansvar, og heile samfunnet har auga retta på dei, i tilfelle dei skulle komma til å gjera noko feil. Eg trur læraryrket er krevjande, men samtidig veldig givande. Ein får høve til å arbeide med barn og ungdom, og kanskje påverke dei på ein positiv måte. Eg har alltid likt å arbeidde med menneskjer, fordi då er aldri ein dag lik den andre. I skulen får ein arbeidde med menneske i omtrent alle aldrar, og ein har til ein viss grad, varierte arbeidsoppgåver.

Det at det stadig kjem nye, og strengare krav til lærarane, gjer at ein alltid har noko å strekkja seg etter. Ein har altså heile tida nye utfordringar, og det synest eg er viktig i ei yrke. Sjølv om eg meinar at læraryrket verkar utfordrande og kjekt, er eg klar over at det krev mykje arbeid for å bli ein god lærar. Nokon vil kanskje aldri bli det. Mitt mål er å arbeidde og utvikle meg, sånn at eg kan bli ein god og kompetent lærar.